गुमनाम ती अन् गुमशुदा मी...

घर.... एक स्वप्न घाम गाळणाय्रांसाठी , रक्ताचे शिंतोडे उडवणाय्रांसाठी … जीवनची इंद्रीये विकून , उरलीसुरली अवयवे भाड्याने देऊन वसवलेल स्वतःच घर जणु कबीरची नगरीचं.... शेवटी स्वप्नांना आशेचा किरण भेटतो … स्वप्न सत्यात उतरलली दिसतात पण..... शेवटी तोच क्ष-किरण बनून स्वप्नांना छेदून दूर अनंतात जातो कोणत्याही अडथ्ळ्यशिवाय..... अन् इमारत कोसळ्ते..... त्यांच्या अस्तित्वाचा साधा पुरावही उरत नाही , उरतो तो कोंद्ट घोषणांचा उच्छाद ,,,, आमच्याकडे असतो तो एक शोकांकित श्वास , सांत्वनात गुंतलेल मन , एका मिनिटच्या विनोदनं स्थिरस्थावर होणार... अन् ज्यांच्याकडे काही नसत , त्यांच मन हिजड झालेल असत..